2 marca br. mija 52. rocznica śmierci generała Stanisława Taczaka. Tego dnia o godz. 12.00 Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego wraz z przedstawicielami władz uczci pamięć pierwszego dowódcy Powstania Wielkopolskiego składając wiązanki na jego mogile na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu.
Z tej okazji pierwszych 30 osób, które zgłoszą się do Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego w Poznaniu– Al. Niepodległości 18, budynek C pokój nr 1 w dniu 2 marca br. (w godz. 8.00-15.00) otrzyma statuetkę majora Stanisława Taczak wydaną przez Samorząd Województwa Wielkopolskiego z okazji 93. rocznicy wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Statuetka inicjuje cykl kolekcjonerskich figurek postaci ważnych dla tego okresu w historii ziemi wielkopolskiej i naszej Ojczyzny.
Stanisław Taczak urodził 8 kwietnia 1874 r. w Mieszkowie, koło Jarocina. Uczęszczał do gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim i tam wstąpił do tajnego Towarzystwa Tomasza Zana. Następnie wyjechał do Freibergu w Saksonii gdzie studiował na Akademii Górniczej. Studia ukończył z tytułem inżyniera hutnika, specjalność chemia węgla. Po studiach został asystentem w Instytucie Doświadczalnym w Dahlem, Politechniki Berlińskiej, gdzie nadal kontynuował tradycje patriotyczne aktywnie działając w Polonii berlińskiej. W latach 1989-1899 odbył obowiązkową służbę wojskową w armii niemieckiej w 155. Pułku Piechoty w Ostrowie.
Gdy w 1914 roku wybuchła I wojna światowa został zmobilizowany do wojska pruskiego. Służąc w 46. Pułku Piechoty – Landwehry walczył na froncie wschodnim jako dowódca batalionu. W grudniu 1915 roku już jako kapitan został na własną prośbę przeniesiony do 6. Pułku Piechoty Legionów Polskich w Dęblinie. Funkcję instruktora pełnił do listopada 1918 roku .
W drodze powrotnej z Berlina 28 grudnia 1918 roku już jako oficer Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, zatrzymał się w Poznaniu aby odwiedzić swojego brata, ks. Prałata Teodora Taczaka. W tym czasie w stolicy Wielkopolski trwało już powstanie. Stanisław Taczak był najwyższym stopniem oficerem Polakiem. Namówiony przez brata oraz Wojciecha Korfantego za zgodą Naczelnej Rady Ludowej oraz Naczelnego Wodza Wojska Polskiego – Józefa Piłsudskiego, Stanisław Taczak otrzymał promocję do stopnia majora (w tej szarży ukazany jest na statuetce) i objął stanowisko Głównodowodzącego Sił Zbrojnych w byłym zaborze pruskim. Sprawował tę funkcję aż do oficjalnego przejęcia tego stanowiska przez gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego 16 stycznia 1919 roku. Podczas tych dwóch tygodni wykonał olbrzymią pracę organiczną, jednocząc i tworząc z chaotycznie, ale skutecznie walczących oddziałów powstańczych, zdyscyplinowane wojsko. Utworzył Dowództwo Główne i sztab, ustalił założenia taktyczne rozwoju powstania. Po zdaniu głównego dowództwa nadal angażował się, zostając kolejno: kwatermistrzem Dowództwa Wojsk Wielkopolskich- Poznań, oficerem Inspektoratu Piechoty w Dowództwie Okręgu Generalnego Poznań, Pełnomocnikiem Szefa Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych; Dowódcą 11. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszego 69. Pułku Piechoty) w Gnieźnie. W maju 1920 roku wyruszył na front litewsko-białoruski jako dowódca XXXIV Brygady Piechoty. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Po powrocie do Wielkopolski otrzymał awans na stopień generała brygady i objął stanowisko Dowódcy 17. Dywizji Piechoty w Gnieźnie, a w 1928 r. został Dowódcą Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. 28 lutego 1930 r. w 56 roku życia został przeniesiony w stan spoczynku i wrócił do Poznania.
We wrześniu 1939 roku mimo że nie otrzymał przydziału wojskowego, ponownie ruszył walczyć o niepodległość. 9 września w drodze do Warszawy dostał się do niewoli. Do końca wojny przebywał w oflagach w Prenzlau, Kongstein, Hohenstein, Johannisbrun i na koniec Murnau. Po oswobodzeniu przebywał na rekonwalescencji w Nicei. W maju 1947 roku wrócił do Polski i zamieszkał w Janikowie a następnie w Malborku. Zmarł 2 marca 1960 roku i został pochowany w Malborku. Po 28 latach dzięki staraniom rodziny trumna ze szczątkami generała została w 1988 roku przewieziona do Poznania i złożona na Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu.