Na odcinku południowo-zachodnim Wielkopolski powstańcy obsadzili m.in. Włoszakowice, Górkę Duchowną, Osiecznę, Pawłowice, Miechcin i Poniec, w którym stacjonował dowódca por. Bernard Śliwiński. Opanowanie tej linii umożliwiło uzyskanie połączenia, a przez to ciągłość między frontami: zachodnim i południowym.
Silnym ośrodkiem niemieckim było w tym czasie Leszno, które utrzymywało łączność z dużym miastem, jakim był Wrocław. Ponadto miało możliwość transportu kolejowego oddziałów posiłkowych.
Chcąc przeciwdziałać postępom Powstania, Niemcy przygotowywali różnego rodzaju akcje zaczepne oraz planowane większe operacje. Przykład działań zbrojnych na odcinku południowo-zachodnim może stanowić tzw. bitwa pod wiatrakami, czyli obrona Osiecznej. 8 stycznia 1919 roku Niemcy rozpoczęli ofensywę w rejonie Osieczna–Kąkolewo–Poniec. Przerwanie linii frontu miało im stworzyć możliwość otwarcia drogi na Poznań i w konsekwencji zdławienia Powstania. Już 10 stycznia atakujący bezskutecznie próbowali zająć miasto. Następnego dnia przy wsparciu ściągniętych, regularnych oddziałów zaatakowali ponownie.
Natarcie niemieckie posuwało się na zachód od miasta przez Wyciążkowo i Jeziorki. Dysproporcja sił była znaczna, ponieważ Niemcy dysponowali dwoma działami, moździerzami i pięcioma ciężkimi karabinami maszynowymi Maxim 08/15. Oddziały powstańcze nie posiadały takiej siły ognia i mogły jej przeciwstawić zaledwie kilka ciężkich i lekkich karabinów maszynowych. Obrona sławnego dziś wzgórza z wiatrakami oraz brawurowy atak na bagnety odrzuciły ataki niemieckie i spowodowały wycofanie się nieprzyjaciela. Warto dodać, że Niemcy na tym odcinku nie podejmowali już żadnych akcji zbrojnych. Zwycięstwo osieckie odbiło się echem nawet w „niemieckim” Lesznie, powodując niezadowolenie i obawy o możliwość utrzymania miasta.
Dziś wydarzenia te upamiętnia pomnik w Osiecznej, przedstawiający niewysoką ścianę z kamieni polnych, na której umieszczono Wielkopolski Krzyż Powstańczy i tablicę informacyjną.