Koszary Grenadierów - Powstanie Wielkopolskie

Koszary 6 Pułku Grenadierów

31 grudnia 1918: 6 Pułk Grenadierów – doborowej niemieckiej jednostki – poddaje koszary i wyjeżdża z Poznania

O koszary, w których stacjonowali tzw. szóstacy, czyli 6 Pułk Grenadierów, walki toczyły się niemal od początku powstania. To doborowa jednostka niemiecka, ściągnięta do Poznania z frontu zachodniego w składzie dwóch niepełnych batalionów. Była to na tyle silna i doskonale wyszkolona jednostka, że mogła zdusić powstanie, dlatego tak ważne było zdobycie koszar.

Mimo brawurowych trzech ataków 4. Kompanii Służby Straży i Bezpieczeństwa pod dowództwem Adama Białoszyńskiego, koszary pozostały niezdobyte. Udało się jednie na krótki czas przejąć kontrolę nad głównym odwachem pułku, jednak ostatecznie powstańcy zostali zmuszeni do wycofania się. Jedną z przyczyn było słabe uzbrojenie Polaków w porównaniu z niemiecką jednostką, która dysponowała 12 karabinami maszynowymi i doświadczonymi żołnierzami, zaprawionymi w bojach na froncie I wojny światowej. W efekcie ostrej wymiany ognia 16 powstańców zostało rannych, a 8 trafiło do niewoli.

Ostatecznie drogą negocjacji z przedstawicielami rządu niemieckiego, którzy przybyli do stolicy Wielkopolski 30 grudnia ustalono, że grenadierzy opuszczą koszary z honorami, co w praktyce oznaczało możliwość zabrania przez żołnierzy broni osobistej. Niemcy musieli jednak pozostawić karabiny maszynowe, które dla powstańców stanowiły cenną zdobycz wojenną. „Szóstacy” wymaszerowali z koszar na stację kolejową Poznań Ławica (dziś Poznań Wola) 31 grudnia 1918 roku, w asyście polskich strzelców konnych.